- Όταν υπάρχουν πολλές συγκρούσεις στο σπίτι, περιορίστε τις απαιτήσεις σας. Να υπολογίσετε τι είναι απαραίτητο και τι μπορείτε να αφήσετε προς το παρόν. Αυτό που είναι πιο σημαντικό, είναι να έχετε καλή σχέση με το παιδί σας. Σκεφτείτε: Η συγκεκριμένη συμπεριφορά, αξίζει να χαλάσω τη σχέση μου με το παιδί μου;
- Τα παρορμητικά παιδιά εισπράττουν συχνά απόρριψη στο σχολείο. Οι γονείς με τη σειρά τους προσπαθούν να το κάνουν να συμμορφωθεί. Eτσι το παιδί βιώνει πως το σχολείο αλλά και το σπίτι είναι εναντίον του... Με το να προσπαθούμε τόσο πολύ να αλλάξει το παιδί, χειροτερεύομε την κατάσταση. Χρειάζονται πρακτικές λύσεις, στήριξη, κατανόηση. Δεν το κάνει επίτηδες!
- Είναι τρομακτικό για τα παιδιά, αν οι γονείς δεν οριοθετούν. Είναι πολύ δύσκολο να νιώθει ένα παιδί ότι ο γονιός δεν παίρνει τον έλεγχο....
- Είναι καλά να θυμηθούμε πάντα ότι οι γονείς είναι το παράδειγμα. Τα παιδιά γίνονται καλοί άνθρωποι, αν οι γονείς δίνουν τα σωστά μηνύματα. Ο γονιός που λέει ψέματα στο παιδί του, για να το καταφέρει να κάνει αυτό που πρέπει, το μαθαίνει ότι δεν πειράζει να μην λες την αλήθεια. Πολλοί γονείς δεν εφαρμόζουν οι ίδιοι τις... αξίες που θέλουν να μάθει το παιδί τους.
- Μπορούμε να αυξάνουμε τη συναισθηματική νοημοσύνη του παιδιού, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα στο σπίτι, όπου δίνεται σημασία στα συναισθήματα των μελών της οικογένειας. Δώστε στα παιδιά χρόνο να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους, να τα ενθαρρύνετε να εκφραστούν λεκτικά.
- Το να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αυτοπεποίθηση -πιστεύοντας τις δικές μας αξίες και ικανότητες- είναι καλό για μας και για το παιδί. Το παιδί θα είναι πολύ πιο ευτυχισμένο, όταν ο γονιός είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Η αυτοπεποίθηση στο μεγάλωμα παιδιών σημαίνει επίσης να κυριαρχεί μια ξεκάθαρη, δίκαιη και ευέλικτη πειθαρχία.
- Ένας τρόπος να βοηθήσουμε το παιδί να είναι ευτυχισμένο είναι να μην το διορθώσουμε συνέχεια ("όχι έτσι", "μην", "σταμάτα", κλπ.). Όταν διορθώνουμε ένα παιδί συχνά, το υπενθυμίζουμε κάθε φορά ότι δεν έκανε κάτι καλά Θα θέλατε να δουλέψετε σ' ένα αφεντικό, που σας κριτικάρει όλη την ώρα;;; Που σας κάνει να νιώσετε ότι δεν... κάνετε τίποτα σωστά. Γιατί είμαστε έτσι απέναντι στα παιδιά μας πολλές φορές.
- Συνήθως κατηγορούμε το παιδί, όταν κάνει κάτι που δε μας αρέσει. "Ποτέ δε μ' ακούς", "Είσαι κακό παιδί", ή του κάνουμε απειλές: "Αν δε μαζεύεις το δωμάτιό σου, θα πετάξω τα παιχνίδια σου", ή δίνουμε εντολές: "Και τώρα θα φας!", "Κάτσε εκεί!"Αυτές οι αντιδράσεις δείχνουν στο παιδί, ότι το υποτιμάμε και δεν το θεωρούμε ικανό να βρει λύσεις. Δεν είμαστε σαφείς. Χρειάζεται να του πούμε, τι ακριβώς μας συμβαίνει, ποια συνέπεια έχει η συμπεριφορά του σε μας. Τότε θα το ξέρει αυτό και θα προσαρμοστεί. Π. χ "Δε μπορώ να οδηγήσω, φοβάμαι πως θα τρακάρω, όταν εσείς κάνετε φασαρία εκεί πίσω."
- Όταν το παιδί έχει πρόβλημα, χρειάζεται κατανόηση. Όχι να γίνει το δικό του, αλλά να νιώθει ότι καταλαβαίνουμε πως είναι δύσκολο, ανιαρό, απογοητευτικό, κλπ. για εκείνο. Πχ. "Στεναχωριέσαι, ε; , όταν μαλώνει η δασκάλα;" ή "Το γονατάκι σου θα πονάει πολύ, ε;" Απλά διερμηνεύουμε αυτό που νομίζουμε ότι νιώθει ή επιθυμεί. Κάνει θαύματα.
- Αν μας ενοχλεί μια συμπεριφορά του παιδιού, θα κάνουμε καλά να σκεφτούμε για πιο λόγο μας ενοχλεί. Έχουμε πονοκέφαλο; Ντρεπόμαστε για τους γείτονες; Φοβόμαστε τι θα πει ο κόσμος; Θεωρούμε ότι τα παιδιά πρέπει να συμπεριφέρονται διαφορετικά επειδή έτσι ήμασταν εμείς; Πιστεύουμε ότι είναι κακό για το παιδί; Αν κατανοήσουμε τους λόγους, η αντίδρασή μας θα είναι πιο σωστή.
- Οι απαγορέψεις να μην υπερβαίνουν τους επαίνους. Όταν κάνουμε πολλές παρατηρήσεις την ημέρα στο παιδί, πρέπει να δούμε τι ακριβώς απαγορεύουμε. Πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξουμε κάτι τότε. Είτε θα αφαιρούμε αυτό που μας ενοχλεί τόσο, (όταν ρίχνει τα μαξιλάρια κάτω, και δεν το θέλουμε αυτό, κρύψτε τα), είτε θα το επιτρέψουμε. Πρώτα πρέπει να δημιουργήσουμε ηρεμία και έπειτα θα ασχοληθούμε πάλι με το να μάθει τον κανόνα.
- Πολλά παιδιά είναι δύσκολα, επειδή έχουν πολύ εγωισμό. Νιώθουν εύκολα ότι τους θίγουμε και αντιδρούν έντονα τότε. Αν επιμένουμε να αλλάξουν, τροφοδοτούμε μόνο την αντιδραστικότητα τους. Δώστε τους επιλογές, για να νιώθουν ότι έχουν τον τελευταίο λόγο, αλλά μέσα στα δικά σας πλαίσια αποδοχής.
Και τέλος δε πρέπει να ξεχνάμε πως τα παιδιά είναι παιδιά και όχι
μικροί ενήλικοι!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου