ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ και ΔΥΣΛΕΞΙΑ

Αρκετά συχνά πολλοί γονείς εκφράζουν τις αμφιβολίες τους για το εάν το δυσλεκτικό παιδί τους θα πρέπει να μπει στη διαδικασία της εκμάθησης μίας δεύτερης ξένης γλώσσας δεδομένου της δυσκολίας που παρουσιάζει στην μητρική του γλώσσα. Είναι αλήθεια ότι τα προβλήματα στην ανάγνωση και γραφή ενός παιδιού με δυσλεξία κάνουν την εκμάθηση της ξένης γλώσσας ακόμα πιο δύσκολη.

Η πρώτη ξένη γλώσσα που μαθαίνει συνήθως ένα παιδί είναι τα αγγλικά, αφού είναι η διεθνής γλώσσα και θα του είναι απαραίτητο εφόδιο στην υπόλοιπη ζωή του. 

Είναι όμως η κατάλληλη γλώσσα, το ίδιο προσιτή και εύκολη όπως είναι και στα μη δυσλεκτικά άτομα;

 Σύμφωνα με μελέτες τα Αγγλικά είναι η πιο δύσκολη γλώσσα για τα άτομα με δυσλεξία.

Η αγγλική γλώσσα σε αντίθεση με την ελληνική που είναι φωνητική (ότι γράφουμε αυτό διαβάζουμε), είναι μια μη φωνητική γλώσσα (άλλα διαβάζουμε και άλλα γράφουμε). Ενώ στα ελληνικά υπάρχει πλήρης αντιστοιχία ανάμεσα στους ήχους και τα γράμματα των λέξεων, στα αγγλικά δεν ισχύει το ίδιο. Έχει 26 γράμματα τα οποία όμως αντιστοιχούν σε 44 ήχους. Επίσης, υπάρχουν πολλά γράμματα με καθρεφτικές διαφορές και ομοιότητες όπως b, d, p, q, g κτλ.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά της αγγλικής γλώσσας αποδεικνύουν γιατί τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες μπορεί να δυσκολευτούν στην εκμάθηση της. Έχει παρατηρηθεί ότι όταν χρησιμοποιούν την αγγλική γλώσσα κάνουν πιο συχνά λάθη στους φωνολογικούς κανόνες. Επιπλέον τα ιδιαίτερα γραφήματα της αγγλικής αλφαβήτου με τις καθρεφτικές διαφορές και ομοιότητες δυσκολεύουν όσα παιδιά έχουν αδυναμία στην καθρεφτική αντίληψη.

Σύμφωνα με έρευνες παγκοσμίως ο «πολυαισθητηριακός» τρόπος διδασκαλίας βοηθά πολύ και είναι απαραίτητος στην εκμάθηση της ξένης γλώσσας σε παιδιά με δυσλεξία, ενώ ταυτόχρονα είναι ευεργετικός για όλους τους μαθητές. Ο εκπαιδευτικός, εκτός από την προφορική διδασκαλία, πρέπει να χρησιμοποιεί χρώμα, εικόνα, ήχο, αφή και σώμα, σε μια προσπάθεια παρουσίασης του μαθήματός του με βιωματικό, «ζωντανό» τρόπο. Διότι μόνο ό,τι μπορέσει να βιώσει και να αισθανθεί ο μαθητής με δυσλεξία θα καταφέρει τελικά να κατανοήσει και να το μάθει. Αντιθέτως, όταν διδάσκεται μόνο με λεκτικές οδηγίες (κάτι πολύ συνηθισμένο στις τάξεις του ελληνικού σχολείου), όλα περνάνε πολύ «άτονα» στη δική του αντίληψη, με αποτέλεσμα να χάνει το ενδιαφέρον του, να αποθαρρύνεται και να μειώνεται πολύ η επίδοσή του.
Είναι αλήθεια λοιπόν ότι τα παιδιά με δυσλεξία μπορούν να πετύχουν στην εκμάθηση της αγγλικής ως ξένη γλώσσας αρκεί ο εκπαιδευτικός να είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος ώστε η διδασκαλία του να 'αγγίζει' αποτελεσματικά παιδιά με ειδικές μαθησιακές ανάγκες. Ας μην ξεχνάμε ότι οι μαθητές με δυσλεξία έχουν φυσιολογική ή και άνω του μέσου όρου νοημοσύνη και αν δεν μπορούν να μάθουν με τον τρόπο που εμείς διδάσκουμε, τότε προφανώς πρέπει να μάθουμε να διδάσκουμε με τον τρόπο που εκείνοι μαθαίνουν.